სიყვარულის წარსული ხედვები მომავლიდან…

♥“სიყვარული ისეთი ბუნებისაა, დამტკიცებას არ საჭიროებს. იგი თვითონ მტკიცდება იქ, სადაც ფეხს დაადგამს”…..♥

ეს სიტყვები მათ, რომელთაც სიყვარულის არსებობის არ სჯერათ და მოითხოვენ, დაგვიმტკიცეთ რომ არსებობს და დავიჯერებთო…✿
წარსული —-შენს გონებაში ფეთქებული ემოციის ქალაქის ნანგრევი
აწმყოს დაუნდობელი, უხეში ხელით გაჩეხილი , ემოციების ველური ყვავილების ბაღი
წარსული, მომავლისგან დაშინებული, დევნილი სუბსტანცია.
წარსული სადაც შეიკრა ყველა რგოლი .
წარსული-სადაც ბუნდოვანი და ტლანქი ასეა შერწყმული ფაქიზთან და კონკრეტულთან .
წარსული—-ორმო რომელიც ამოავსე სხვა ორმოდან ამოღებული მიწით!…
წარსული რომელიც აღარ არის და მაინც აქაა, გვერდზე, გამოუცნობი და ნოსტალგიური შეგრძნებებით დახუნძლული—საშინელი ძალით გექაჩება და თავის თავში აერთიანებს ყველა ჩახვეულ გორგალს მოგონებების მიერ შეკერილი მოსასხამისა, კიდევ რომ იქსოვება და დროდადრო ამოწმებს კვანძებს და არშიებს, ფერებს, ნახატებს, ყველა გეომეტრიულ ზომას, ფიზიკურ ფორმებს, მერე ისევ აგრძელებს უხილავი ხელებით ამ მარტივ მოძრაობებს—-დიახ, მარტივს,( რადგან თავად სამყარო მარტივი საგნებისგან შედგება)… მხოლოდ ჩვენი გონება ართულებს, ამძაფრებს ყველაფერს, და რომ შეიძლებოდეს შეუძახო წარსულს, ბავშვობას, რომელიც ასე შორსაა და მაინც ჩვენი გონების ჩარჩოებშია ჩაკეტილი, რომ შეიძლებოდეს შიგნიდან გახსნა, გამოხრა კიდევ ერთხელ, როგორც ძვალი, ის აღარ მოგვეჩვენება ასე გემრიელი, რადგან გონება ეწინააღმდეგება ეს დაუშვას, თითქოს თავად ჩვენს არსებაშია ჩაწერილი წარსულის შეუქცევადობა და მუდმივი ლტოლვა კიდევ ერთხელ დაინახოს შეიგრძნოს ის დახვეწილი არომატები განშორებული ბავშვობის მიუწვდომელი მშვენიერებისა…
აწმყო კი მეფობს, მეფობს და ახალ შეგრძნებებს აშრევებს გონებაში, ახალ სახეებს .ხმებს… წარსული უკან და უკან გადადის, თმობს პოზიციებს, მაგრამ მაინც აქაა, სადღაც გვერდზე, ის ჩნდება მაინც, როცა რაღაც ერთი დეტალი, მსგავსი, იქნება ეს სხვა ბავშვის ხილვა თუ იმ ადგილების მონახულება, რომლებმაც შეინახეს ის წარსულის რხევები, ვიბრაციები, მუხტი…. ისევ გამოიტყორცნება მეხსიერების სარკოფაგიდან, წამიერედ დომინირებს კიდეც აწმყოზე, მაგრამ მერე ისევ უკან ბრუნდება, როგორც საცეცწაკვეთილი მწერი იხევს უკან, ისევ ნაჭუჭში იკეტება თავისი პერსონაჟებით, შეგრძნებებით, სილუეტებით და პროეცირდება უკვე როგორც სევდა, მიუწვდომელისა და დაკარგულისა
მაგრამ რატომ დაკარგულისა ?.. ის ხომ აქაა ისევ, არსად არ წასულა თუ დავიძაბებით, ისევ შეგვიძლია გამოვიძახოთ ეს ყველაფერი, ისევ წინა პლანზე დავაყენოთ, სცენაზე, ახლოს, პირველ რიგში დავჯდეთ, ფეხი ფეხზე გადავიდოთ და დავტკბეთ როგორ მოძრაობს , ცახცახებს წარსულის ეს თითქოს შავ-თეთრი კადრები, გაქვავებულნი ყოყმანში…
შემდეგ ეს ყველაფერი მთავრდება, ორაზროვანი აღნიშვნები და მეტაფორები, რჩება ისევ აწმყო, რომელიც ფეთქავს, ისევ ქსოვს წარსულს, ზოგ რამეს სიზმრებისთვის ინახავს რომ მერე გაგვაწვალოს, ან გაგვახაროს, ანდა გაგვაკვირვოს მოულოდნელი სიუჟეტებით… ხანდახან შეუთავსებლის ხილვითაც.
მომავალი ემზადება, მოცოცავს და ჩვენ მისი არ გვეშინია, რადგან აწმყო—ეს შუამავალი,– ჩურჩულით გვამცნობს, დაახლოებით როგორია ის, ის უხილავი აუცილებლად რომ დადგება. და მასში ისევ და ისევ წარსულის ნაწილია ჩაბუდებული….
თუ დავაკვირდებით, უნდა ვაღიაროთ, რომ სიყვარულსაც თავისი წესები, თავისი კოდექსი აქვს, რომელიც სხვადასხვა ეპოქაში და სხვადასხვა ქვეყანაში სხვადსხვანაირია. მაგრამ რამდენად მნიშვნელოვანია მათ შორის განსხვავება??
მაგალითისთვის: ♥არსებობს ვიქტორ ჰიუგოს მიერ საცოლისადმი გაგზავნილი წერილი, რომელშიაც მწერალი სასტიკად საყვედურობს ყმაწვილ ქალს, იმის გამო, რომ მან ქუჩაში კაბის კალთა კოჭებამდე აიწია, არ დამეთხვაროსო. ჰიუგო თურმე ისე განრისხებულა, რომ ლამის თავი მოიკლა. იგი მზად იყო საიქიოში გაესტუმრებინა ყველა, ვინც მისი საცოლისთეთრი წინდა შემთხვევით დალანდა….♥
…დღეს ამგვარი ეჭვიანობა სხეულზე, რომელსაც არხეინად უცქერენ პლაჟებზე, ცოტა სასაცილოდაც კი მოჩანს. უფრო მეტიც, შეიძლება დღეს ისეთი ფილმები ნახოთ ან ისეთი რომანები წაიკითხოთ სადაც, გმირები ცინიკურად საუბრობენ თავიანთი მიჯნურის გატაცებაზე. თუმცა ბოლოს მაინც პირდაპირ ან ირიბად უწევთ ხოლმე სინანულით იმის აღიარება, რაოდენ მომხიბვლელი იყო ერთგულება, სინაზე და თვით ეჭვიანობით გამოწვეული ტანჯვა-წამებაც კი…

როგორი მდგომარეობა ამ მხრივ ჩვენში?

ჩვენ ძალიან განსხვავებული და შესაძლოა არასწორი შეხედულებები გვაქ სიყვარულზე და გადაწყვეტილებებს ნაადრევად ვიღებთ,ალბათ სწორედ იქმნება ამდენი ახალგაზრდა ოჯახი და ხშირ შემთხვევაში მალევე ინგრევა…
ასე თუ ისე, ამ პერიოდს ვერავინ გაექცევა და ძალაუნებურად ყველა მოექცევა მისი ზეგავლენის ქვეშ..ხოლო როგორ გადაიტანს და გაუმკლავდება მას ეს თვითონ პიროვნებაზეა დამოკიდებული…
ნებისმიერი ჩვენთაგანი კი ქალად ან მამაკაცად იბადება ამ ქვეყანაზე და არ არსებობს ამ დასაზღვრული სივრციდან თავის დაღწევის საშუალება. მაგრამ ასევე არ არსებობს უფრო წინააღმდეგობრივი რამ, ვიდრე ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაა. ალბათ არც ერთი სხვა ტიპის ურთიერთობა არ არის ამ ხარისხით ერთდროულად ტკბილიცა და მწარეც, სასიამოვნოცა და უსიამოვნოც, იოლიცა და ძნელიც, სამოთხეცა და ჯოჯოხეთიც.
ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაზე იწერებოდა დასაბამიდან და იწერება დღესაც. იწერებოდა ძალზე ღრმაცა და ძალზე მსუბუქიც, ტრაგიკულიცა და გასართობიც, მშვენიერიცა და შემაძრწუნებელიც…
მოკლედ სიყვარულის თემა ამოუწურავია. ამ ფენომენის საკუთარ ინტერპრეტაციებს დღემდე გვთავაზობენ მწრლები და ფილოსოფოსები, მხატვრები და კულტუტოლოგები. რაც მთავარია, თვითონ ჩვენც, ჩვენი ცხოვრებით მაინც გვიწევს ამ თემასთან შეხება, რაკი ნებისმიერი ჩვენგანი ან ქალია, ანდა მამაკაცი და ნებით თუ უნებლიეთ ვემორჩილებით ამ უმნიშვნელოვანესი ურთიერთობის კანონზომიერებებს….

ucnauri.com : ))